< Terug

Op zoek naar mijn groene vingers

Sinds gister heb ik, als ware flora leek, ineens de onbedwingbare drang naar tuinieren.

 

"Dit is dus tuinieren," zei mijn vriend gister toen ik halfslachtig probeerde het onkruid van de 'gewone' planten te onderscheiden. Ik 

had geen idee waar ik mee bezig was en ook mijn vriend heeft er maar een beetje kaas van gegeten. Normaal raast mijn 

schoonmoeder ééns per jaar door onze tuin, omdat haar handen al jeuken als we het alleen al over onze tuin hebben. Maar zij komt voorlopig niet, dus we moesten er zelf aan geloven. Maar het gaf voldoening en het resultaat mag er wezen. Voor nu dan. Want ik wil nu gaan voor het echte werk. Meer bloemen, kruiden, fruit en groentes! 

Ik heb altijd gezegd dat als mijn kinderen willen weten hoe tuinieren werkt, ze dat maar van iemand anders moeten leren. Ik heb er nooit wat mee gehad. Hoewel ik heus wel geniet van kleurrijke tuinen en het aanzicht van moestuinen, laat ik de aanleg en het onderhoud graag aan anderen over. En vraag me ook niet hoe planten of bloemen heten, want ik weet het gewoon niet. Zelfs al is het me al eens is verteld, ik ben het binnen een dag weer vergeten. Laat staan wanneer ze bloeien en wanneer ze gepland moeten worden. 

Wij hebben geen enorme tuin, maar het is wel echt een tuin waar we graag zijn en is een feest voor de kinderen. Zo hebben we ruimte voor de kindjes om te fietsen, een zandbak (zo'n lelijke blauwe schelp), een picknicktafel, plek voor een hangmat (zo'n vetcoole van Fatboy die ik iedereen aanraad!) en zes grote struiken die achterelkaar aan in bloei staan. Één met gele bloempjes, twee met paarse bloemen, één met roze bloemen, één met witte bloemen en één met rode bloemen. Die laatste struik heet een Roos en één van die paarse een Vlinderstruik. Dat weet ik dan weer wel, maar daar houdt het dan ook wel mee op. 

 

Kruiden koop ik altijd kant-en-klaar in een bloempot in de supermarkt. Diezelfde avond moet ik het meteen gebruiken, want de kans dat ze de volgende dag niet halen, is erg groot. Ik geef wel of geen water, zet ze in de zon, uit de zon, binnen, buiten. Kortom, ik doe altijd maar wat. En binnenplanten hebben het bij ons ook niet al te best, daarom hebben we er maar één (en die is bruin i.p.v. groen) 

Mijn zoontje van drie heeft wel oog voor bloemen en plukt het liefst elke dag één voor me voor in zijn zelfgegeven hangvaasjes. Soms is dat een madeliefje, maar onze rozenstruik is vaak de klos en ook keurig aangelegde gemeentetuinen moeten er aan geloven. Ik moet hem als moeder wel het één en ander over bloemen en planten kunnen vertellen natuurlijk, dus ik ga mij vanaf nu verdiepen in tuinieren!

 

Misschien is juli wel helemaal niet het juiste moment om je vingers groen te verven, maar ik ga toch een poging wagen. Deze week maar goed googelen en eens snuffelen in een tuincentrum. 'Tuincentrum' heb ik overigens nog nooit hardop gezegd. Ga ik zo ook even proberen. Wordt vervolgd ;)

 

Fijne dag!

Wendy Meynderts