< Terug

Onze kinderen slapen veel te kort!

 

Onze kinderen hebben er zelf weinig last van, maar mij begint het slaapgebrek me nu toch echt wel op te breken. Ik ben volledig moederst.

 

Als een zombie loop ik door het huis. Ik wilde iets gaan doen, maar weet niet meer wat. Ik loop terug naar de deur, want daar wist ik het zojuist nog. Ik zie de stofzuiger staan en begin om mijn dochter van één en haar speelgoed heen stof te zuigen. Vervolgens zet ik de stofzuiger terug en zet voor mezelf een kopje koffie. Oh ja, dát zou ik doen! Koffie zetten!

 

Wij zijn geen vroege vogels. En met wij bedoel ik mijn hele gezin. We gaan laat naar bed en staan zo laat mogelijk op. We doen dezelfde dingen als andere mensen, maar dan op een ander tijdstip en met minder slaap, want we (dit keer mijn vriend en ik) nemen ook de tijd om series te kijken. Als we gemiddeld zes uren slapen, redden we het prima, hoewel mijn lichaam en geest het liever met acht uren zouden doen. Ik wil wel op tijd naar bed, maar het lukt me gewoon niet. Er is nog altijd wat te doen en was ik om 19.00 uur moe, om 22.00 uur ben ik alweer zo fit als een hoentje. 

 

Onze dochter van één is helemaal een rare. Zij gaat 's avonds vaak keurig om 20.00 uur slapen, maar wordt standaard na een uur wakker en begint dan de hele buurt bij elkaar te brullen. Klaarwakker en niet van plan zich neer te leggen bij het feit dat dreumesen gewoon horen te slapen op dit tijdstip. Muziekje, boekje, flesje, schone luier, alles trekken we uit de kast, maar t kind weigert gewoon te slapen. Schoorvoetend neemt één van ons haar mee naar beneden, want we hebben geen zin om uren op haar kamer rond te hangen en als we haar laten liggen hebben we straks twee spokende kinderen. "Yes, t is me weer gelukt," stralen haar stoute oogjes uit. Vervolgens zou ze nog zeker twee uren kunnen spelen zonder gejammer, maar wij brengen haar na een half uurtje naar bed en dat pikt madame niet. Na een uur proberen we het nog eens en ze geeft zich over. Eindelijk moe. 

 

Grote broer van 3 ligt ook sinds 20.00 uur in bed en hoort stilletjes het hele tafereel aan. Als ik langs zijn kamer loop zegt hij: " Mama, kom je even bij me liggen?" Elke avond lig ik 5 minuutjes bij hem. Ik vraag hem wat hij leuk vond vandaag en vertel hem wat er morgen gaat gebeuren. Maar door het gebrul van zijn zusje en de late zonsondergang, komt het regelmatig voor dat hij om 22.00 uur nog steeds naar het plafond ligt te staren. 

 

Zoals ik al zei gaan wij vervolgens veel te laat naar bed en op t moment dat ik net in slaap gevallen ben, hoor ik dat kleine monster weer huilen. Na een kwartier begin ik het zielig te vinden (met name voor de buren) en ga naar haar toe. Speen zit keurig in de mond en de rest zit ook prima, dus niks aan de hand. Ik loop weer weg en mevrouw zet t m op een gillen, waardoor ik haar wel op moet pakken voor we in het programma 'Ruzie met de buren' belanden. Ik neem haar mee naar ons bed en zo krijgt ze wederom haar zin... Ze ligt tussen ons in, maar we mogen blij zijn als we ook een beetje op het matras mogen liggen. (Check dit plaatje uit het boekje 'Relax Mama' van Elsbeth Teeling. Zo dus)

 

Gelukkig zoemt er een mug vlakbij m'n oor die me ondertussen ook nog eens lek steekt, dus ik hoef helemaal niet te liggen. Als ik het licht aan doe, zie ik hem op de muur en ik mep 'm dood. Het bloed spat alle kanten op. Na een uur last van mijn jeukbulten, hoor ik weer gezoem. Shit, nóg één! Het is inmiddels 3.15 in de nacht. 

 

Om half 5 roept mijn zoontje me. Ik negeer het. Na een aantal keren roepen, probeert hij het bij zijn vader. Ook nu wordt hij genegeerd en hij begint aanstellerig en veel te hard te huilen. Geïrriteerd roep ik dat hij gewoon naar ons toe kan komen. Hij wil dat wel, maar we moeten hem dan komen halen. Een over een weer geschreeuw wat ertoe leidt dat het zusje en ook de buren nu wakker zijn. Wij zijn te moe voor dit soort ongein en uiteindelijk haalt één van ons hem toch op. Wij lopen inmiddels aardig wat punten achter op onze kinderen en van slapen komt ook niks meer. Inmiddels is het half 7 en over een uur gaat de wekker. Ineens wordt iedereen rustig en die van één de vader zijn beide in slaap gevallen. Ik doe verwoed ook een poging, maar die van drie heeft een hoop te vragen en te vertellen. Ik verlang naar de vakantie die we niet in het vooruitzicht hebben en ben bang dat ik het drie daags festival dat we wel in het vooruitzicht hebben, niet meer ga redden als dit zo nog langer doorgaat. Ik ben volledig moederst. 

 

Het is half 8 en we gaan ons klaarmaken voor de laatste peuterschooldag voor de vakantie. M'n zoontje heeft er zin in en uit niks blijkt dat hij nog geen acht uren heeft geslapen. Ook dochterlief is belachelijk opgewekt. Ik kan niet wachten tot vaders en zoon naar schooltje vertrekken, dan ga ik nog even op de bank liggen terwijl de kleinste speelt. Wacht, eerst even een kopje koffie zetten. Hm, wat ging ik ook alweer doen? Even terug naar de deur, dan herinner ik het me vast. Ah, de stofzuiger! Even die kruimels opzuigen voor de kleinste alles in haar mond stopt...

 

Zet 'm op vandaag, ladies!

 

Groetjes,

Wendy Meynderts