< Terug

Mijn spullen zijn altijd zoek.

 

Mijn sleutels, mijn telefoon, mijn zonnebril, alles raak ik tijdelijk kwijt. Maar nu kan ik het even niet meer vinden!

 

Omdat ik de hele dag met van alles tegelijk bezig ben, raak ik gedurende de dag regelmatig het één en ander kwijt. Ik heb tussen mijn to-do lists zelfs een lijst met dingen die ik kwijt ben. En als ik ze dan weer heb gevonden, kan ik dat maar weer mooi afstrepen. De drukte in m'n kop zorgt er voor dat mijn omgeving chaotisch wordt. Dat is altijd al zo geweest en ik ben bang dat dat nooit zal veranderen. Mensen die mij kennen, weten dit. Mensen die met mij samenwonen, hebben hiermee te dealen. Het is absoluut geen onwil, ik heb er zelf het meeste last van. Als ik van weggeweest weer voor mijn deur sta en graai in mijn tas op zoek naar mijn sleutels, raak ik lichtelijk in paniek, zeg vervolgens standaard: "Ik ben mijn sleutels kwijt!" en prompt heb ik ze in mijn handen. Zo werkt dit ook met het vinden van mijn telefoon. Als ik niet vraag waar hij is of zeg dat ik 'm kwijt ben, vind ik 'm ook niet meteen. Raar? Dat ik twee redelijk essentiële objecten écht kwijt ben, dat is pas raar. 

 

Zelden ben ik iets echt kwijt. Althans, niet dat ik weet. Ik kan namelijk zo chaotisch zijn dat ik op een gegeven moment iets tegenkom in een kast wat ik een aantal weken ervoor dagelijks gebruikte, maar waarvan ik vergeten was dat ik het had en dus niet gemist zou hebben als het daadwerkelijk zoek was geraakt. Maar nu ben ik toch echt mijn dure zonnebril en mijn ov-chipkaart kwijt. Echt kwijt. Die zonnebril heb ik inmiddels vervangen voor een goedkopere versie en voor het openbaar vervoer gebruik ik nu een anonieme kaart. Maar het is reuze zonde! Want op mijn oude kaart zit 40% korting en er staat nog aardig wat geld op. Toen ik het wilde vervangen, kwam ik erachter dat deze kaart helemaal niet geregistreerd stond en er dus nergens te achterhalen valt wat er op de kaart staat en hoe ik het kan overzetten. En een nieuwe kaart kost ook nog eens €11,-. "Oh oh oh, Wendy, Wendy, Wendy, t, t, t." Aangezien het echt iets voor mij zou zijn om het te vervangen en vervolgens terug te vinden, had ik besloten verder te zoeken. Nadat ik werkelijk waar alles op z'n kop heb gehad, zonder enig resultaat, heb ik onderstaand op mijn Facebook gepost, in de hoop dat het universum (ja ja, ik heb zelfs The Secret er op los gelaten) mij mijn OV kaart zou teruggeven.

 

Ik kreeg als één van de reacties de tip om de 'Heilige Antonius' in te schakelen, maar ik bleek niet religieus genoeg, dus ook hij liet mij in m'n soppie gaarkoken. Indien jij wel religieus genoeg bent en regelmatig iets kwijtraakt, check deze man dan even hier op Wikipedia. Misschien heb je er baat bij.

 

Ook kreeg ik de tip (en deze tip krijg ik al jaren) om een apparaatje aan te schaffen dat ervoor zorgt dat je je spulletjes weer keurig terugvindt. Een dingetje dat reageert op fluiten bijvoorbeeld. Dat zou betekenen dat ik voor flink wat objecten zo'n apparaatje nodig heb en zodra ik fluit (wat ik regelmatig doe, want ik ben verder best een opgewekt persoon) er een concert van bliepjes af zou moeten gaan. Of de nieuwe Tile App. Die stop je ergens in of plak je ergens aan vast en zo kun je het vinden via een App op je telefoon. Moet je alleen niet je telefoon kwijt zijn... Kortom, ingewikkelde en niet erg goedkope oplossingen die niet geschikt zijn voor mijn afwijking. 

 

Nu hoor ik je denken: "Leg dan gewoon altijd alles op dezelfde plek!" Alsof ik dat niet vaker heb gehoord. En in de meeste gevallen probeer ik dat ook te doen, maar mijn automatisme werkt nou eenmaal niet altijd naar behoren en doet soms gewoon waar hij zin in heeft. Ik heb daar geen grip op, aangezien ik dan even aan iets heel anders denk. Dat is tenslotte het nut van een automatisme, dat je ondertussen even aan iets anders kunt denken. 

 

 

Dus. Ik hoop dat met het delen van het leed van mijn zoektocht het universum me voor deze ene keer bij wil staan en me toch nog mijn OV kaart teruggeeft. En, als het niet te veel gevraagd is, ook mijn zonnebril. 

 

Fijne dag!

Groet, 

Wendy Meynderts